herkes
her şey
yerli yerine oturacak da
sevda kalacak ayakta

ondan korkuyorum

bir iki satır okur
kahve söyleriz
-sakınırız rakıyı bu muamma kayıtsızlıktan-
kelime karalar, şiir oynarız

ne yaparız?

yağmur kararsız
yağmur yılışık
ıslanmakla ıslanmamak arasında

ne yaparız?

bekleriz canlanmasını
saçak altının, kahve köşesinin
belleğe çentilmiş halinin
yürümekle durmak arasında

ne yaparız?

eller atkı aranır
burunlarda ıhlamur kokusu
bu yutkunurkenki acıyı
soğuk algınlığına yorarız

nasıl geçiyorsa salyangozlar
ağır ağır
ayak izleriyle
geçiyorsun sen de

geliverdi yazın sonu
hazırlanıp çıkıncaya kadar
kalakaldık
nasıl kalıveriyorsa ayazda
bir kertenkele

kimi gülüşleri unutmak
mümkün olmadığından
“yadsımak” girdi dillere
“alışmak” da
aynı köktendir

uzayan
uzadıkça yoksunluğa dönüşen
nadas da
üretim biçimidir
yalnız çiftçilerin değil
şairlerin de bildiği

karşılığını sözlüklerde usulca aradığım
bahar gelirken mi gitmen
daha kediler bile doğurmamışken
erkenci kiraz çiçeklerinden topladım
doldur ceplerini
hasret hüznü olgunlaştırır
belki kirazları da

sorma
neden
nasıl
ne zaman
sorma
bilen yok

sesin
ilişti kulağıma
yürüdüm geldim

elimde
yorgun bir virgül
yerini bilmediğim
geç mi kaldım
neresinde soluklansam cümlenin
erken mi

geldim

alıcı

    bekledim
    uzun uzun
    - zaman ölçüldükçe uzar -
    kızgınlığım
    sorumsuz postacılara

    sanmadım
    öyle istedim
    yakıştıramadım
    yazılmamış olmayı bazı mektuplara

postacı

    geç gelmiş bir mektup
    yine de gelmiş sayılır mı?
    sordu bunu kendine postacı
    tekrar tekrar sordu

    teslim alanın yüzünden anlarım
    - diye geçirdi içinden -
    adrese doğru yürürken
        - öldü mü?
        - geçen yıl mı?

    bir an duraksadı, postacı
    ne anlatabilir bir ölü bi mektuba?
    sormadı bunu kendine
    tekrar tekrar sormadı
    basarken mührü
    iade kısmına

    not düştü zarfın kenarına
    gönderen için
    “geç varmış bir mektup, erkenden de geç kalmış olabilir”di

insanın aşktan gitmesi
yalnız iki insanın inandığı bir peygamberin
katledilmesidir
değişmesi miladın
bir kere daha
değişmesi, geçmiş gelecek bütün takvimlerin

anız yakarken
göğün tutuştuğu
-hasatsız-
yazdan geriye
cepsiz pantolonlar kaldı
çocuklara
anımsamasınlar diye

gecedir
yürünür
varılmaz
bilinir
varılamayacağı
ve
yük olduğu
bilginin
yalnızlık
yol boyu
uzayıp
gitmektedir
- varsa - söylenecek
duyan
kulaklar için
- bile - dinlemek
insan ömrüncedir
gecedir
bilinir
yürünür
varmak, bazen
varmadığını anlamak biçimindedir

düşeyazdı
düşmedi, düşledi
düşü yazdı

sevgilim
yol yorgunluğum

mezar taşlarına benziyoruz
yan yana
suspus
kimsenin anlattığı yok
gömdüklerini

Tomris’le Turgut’u çıkar
Simone’la Sartre’yi de
kalanlar sevgilisi ile bekleyecek aşkı

insanız hepimiz
biraz da mezarlık bekçileri

sevgilim
ikimiz de anlatmayacağız
bildiklerimizi

“kandırılmanın iki yolu vardır, biri doğru olmayana inanmaktır, diğeri doğru olanı reddetmektir” – Soren Kirkegaard

dünyanın ikiye bölündüğü o yaz
anımsıyor musun
bırakıvermişti sardunyalar kendilerini
cumbalardan aşağı
vazgeçmenin çiçekçesi

vantilatörler can havli ile dönüyordu
anımsıyorsundur
adam akıllı bunaldık o yaz
ol’malar söylendiğiyle
- yaz boyu uyuyamamıştık -
vantilatörler döndüğüyle
kaldı

gülüşün insan öldürebilir

saat ona on vardı
vardın
eski bozuk bir saatti yürek
kalktın onu onardın

yol orada sevgilim
yorgun atlar taşıyor seni
adını anmadığım şiirlere
soluk soluğa
sağrılar kan içinde

öyle

eşkıyalar
çaput bağlar
at nallarına ve yüreklerine
susmak gerektiğince

öyle

hepimiz ilkokulda öğrendik
toplaya toplaya gidilen yerlerden
eksile eksile dönüldüğünü

öyle

en güzel şiirleri
sana yazarken
biri kalktı vurdu atları tek tek
ithaflarına gelince
sağrılar kan içinde

serilmişiz
tel üstü mandalsız
yaşamıyoruz, bekleşiyoruz

her an
biri kalkıp gidecek
kalanlar kaçışacak

KİMSE KIPIRDAMASIN
ne olur

sana çok uzun bir şey söyleyeceğim
seni seviyorum

nereden başlasak gitmeye
yaptıklarımızdan mı?
-ki- ne yapsak yadırganmazdı
yapmadıklarımızdan mı?

sana her şey yakışıyor
yakışıyor da
ne yapsak şimdi
susmanı değil de
susturmanı bütün nehirleri

melih'e

bir ömür alacağın var
biliyorum
ne yapsam
- sevmek dahil -
yazsam da
ödeyemeyeceğim

gün
ü
    s
        t
            ü
                n
                    e
                        y
                            ı
                                k
                                    ı
                                        l
                                            ı
                                               y
                                                   o
                                                       r
                                                               şehrin

gel
yine gel

beni bekleme
gelmem
gelemem
hiç gitmediğim yerlerden

um beni
bekle

soracaksın
kendine
bana
yaşama

sor!
kimsin?

ben senin umduğunum

yazık
çünkü
hazırdı
herkes
ol’maya

*olmak ya da vurmak öldürmek

usul usul süzül
taşlığı geç
söktüm kapıları gıcırtılarından
saat ona on var daha
dokuzdan önceki on
yatırdım kum saatini
duralım biraz böyle
dökmeyelim yaprağını
Şikago’da açmış bir söğüdün
sığmıyorsak da gölgesine

sevgilim
tut ağzını nehrin
dökülüyorsa yanlış bir denize
akrebin yelkovana kavuştuğu, an
saatler, anlardan uzun

gitme
duralım biraz böyle
yalnız sen dönüştürebilirsin
durmayı beklemeye

*Şiirin ilk versiyonu Sözcükler dergisinde yayınlandı, şaşarsun

sevgilim
yazıldıkça eksilen bir şiir düşün
yazdıkça kendi sonuna giden

ben
   gittikçe
           ufukta
                 küçülmeyen
                          sensin

Betül için, Fin.

şimdi ben bu pazar gününün öğleden sonrasında
havuç mu soyuyorum
kazı kazan mı oynuyorum
derimi mi yüzüyorum
sadece üzülüyor muyum yoksa
ne çıkacak bu havucun içinden
havucun içinden başka
bu sızı nereden geliyor
söylesene
soyduğum sadece havuç
yaptığım sadece makarnaysa

çarliston biberler tamam
etin yağlarını ayırdım
tavayı ocağa koydum
makarnayı çıkardım
suyunu koydum
soğanı doğramadım
gözlerim doluyor

belki de en başında söylemeliydim
söylemedim mi yoksa
en başından beri söylüyorum oysa
yani bu pazarlar sadece gün
bu makarnalar sadece yemek
bu vapurlar sadece karşıya geçiyorsa
ben seni bi’ pazar sabahı 10:15 vapurunda gördüm de
vaktiyle Süreya’nın da bindiği
makarna yaparken görmedim ki hiç
bir adın vardı senin, Cansever'in de andığı
adını yenile
adın on olsun
dokuzdan sonraki on

soğanları hala doğramadım
gözlerim doluyor
niye doluyor gözlerim
söylesene

makarnanın adı senden geliyor
şiirin mi demeliydim yoksa
adını anmayacağım
güzel yemek yapıyormuşsun
öyle anlattılar bana
diğer sen’lerin de adlarını anmayacağım
“sen beni seversin” demiştin
yemek yapan insanları sevdiğimi söylediğimde
dememiş miydin yoksa